ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΔΕΙΛΙΝΑ
Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Τα λυπημένα δειλινά
Απόψε θα έρθουν να γνωρίσουν
Την νοσταλγία του χωρισμού
Με δάκρια και αναφιλητά
Την συντροφιά του, να αφανίσουν
Τι άβολο μα την αλήθεια
Να του ληστεύουν μια ομορφιά
Μιας αγάπης που έγινε άστρο
Μες τα λυπημένα δειλινά
Μέσα από το απόρθητο του
κάστρο.
Από τότε εμφανίζεται
Στα ήσυχα νερά του φεγγαριού
Τρέχει η μνήμη στη καρδιά
Που πάντα συλλογιέται
Και στιχουργεί σταλιά- σταλιά
Την σκηνή της φυγής του
αστεριού.
Στα λυπημένα δειλινά
Τα αισθήματα δεν τον αγγίζει
πια
Θάμπωσε το φως του άστρου
Άφησε έρημη την αγκαλιά
Γκρέμισαν τα τείχη του κάστρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου