Διασημότητες και φιλανθρωπία

ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΙ ΑΠΟ ΚΕΙ 

Διασημότητες και φιλανθρωπία

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

του Κώστα Μπλιάτκα δημοσιογράφου

    Η Αντζελίνα Τζολί δεν προκάλεσε κανέναν. Είπε αυτά που έπρεπε, κινήθηκε με βάση σεβαστούς κανόνες, εργάστηκε αποφεύγοντας τα περιττά των δημοσίων σχέσεων. Δεν τα έχει ανάγκη άλλωστε. Υπήρξε σοβαρή, αμακιγιάριστη, ντυμένη στα μαύρα, θυμίζοντας περισσότερο τις οικείες, στους παλιότερους από μας, εικόνες στα φτωχά ελληνικά χωριά του 1950 και του 1960.

    Η Τζολί τόνισε, απλά και πρακτικά, ότι “οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αναλύσουν την κατάσταση και να κατανοήσουν με ακρίβεια τι μπορεί να κάνει η χώρα τους, πόσους πρόσφυγες μπορεί να βοηθήσει η καθεμιά και με ποιον τρόπο”.

    Ως πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, η διάσημη ηθοποιός επισκέπτεται συνέχεια πολλά μέρη του πλανήτη που αφανίζονται από κρίσεις και πολέμους. Στο σημερινό προσφυγικό δράμα, με την Ευρώπη να περνά κάτω από τον πήχη της δικής της οντότητας και αξίας, η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα. Η μεταναστευτική ροή στη χώρα μας έφερε εδώ όλα τα ΜΜΕ του κόσμου. Η Αντζελίνα Τζολί έφτασε εδώ και ήταν αναμενόμενο, διότι, όπως είπε, αυτό ήταν το σχέδιο της Ύπατης Αρμοστείας. Αλλά και η ίδια έδειξε να μη μένει   ασυγκίνητη. 

    Η “νέα, όμορφη και διάσημη, Μητέρα Τερέζα”, όμως, δεν παύει να είναι η “Λάρα Κροφτ”. Πιθανότατα θα είναι πάντα μια πλούσια και διάσημη σταρ του Χόλιγουντ, άρα ύποπτη για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης.

    Εντελώς διαφορετική είναι η εικόνα ακόμα και στους “καχύποπτους” -ή να το πω αλλιώς- στους υποψιασμένους, της εξίσου γνωστής ηθοποιού του Χόλιγουντ και ακτιβίστριας Σούζαν Σάραντον.

    Έσπευσε στη Μυτιλήνη λίγο πριν από τα Χριστούγεννα και έντυσε τα παιδάκια που έφταναν εξουθενωμένα και βρεγμένα, έκλαψε όταν αγκάλιασε μία 5χρονη Ιρακινή, φωνάζοντας: “Κουράγιο, θα τα καταφέρετε”.

    Με σαφή τρόπο εδώ και δεκαετίες η Σάραντον καταγγέλλει την υποκρισία της διεθνούς κοινότητας που συνήθως αργεί ή αποφεύγει να δει τι συμβαίνει και γιατί, σε διάφορες γωνιές του πλανήτη.

    “Ως μάνα τριών παιδιών”, είπε, “καταλαβαίνω απόλυτα τι σημαίνει να είσαι μάνα κυνηγημένη από τον πόλεμο και την ανέχεια, και να υποχρεώνεσαι να κάνεις αυτό το αδιανόητο μεγάλο ταξίδι απλά και μόνο για να επιβιώσεις”. Την παρουσία της την επικυρώνει με τη βάσιμη καταγγελία. 

    Ο “Γκάρντιαν” έθετε καλοπροαίρετα ένα ερώτημα: “Μήπως οι διασημότητες ευτελίζουν -ακόμη και θέτουν σε κίνδυνο- τους καλούς σκοπούς;”. Και τελικά “Είναι οι διασημότητες μια βοήθεια ή ένα εμπόδιο στις φιλανθρωπίες;”.

    Το κοινό θα αντιμετωπίζει, φοβάμαι -και δικαίως- το θέμα αυτό πάντα εν θερμώ. Διάσημοι σταρ έδωσαν εκατοντάδες εκατομμύρια για έναν ευγενή σκοπό. Η λίστα είναι μεγάλη: Έλτον Τζον, Τζορτζ Κλούνεϊ, Μπραντ Πιτ, Μπεν Άφλεκ και πολλοί πολλοί άλλοι. Πλην όμως “έχουν πολλά” και μπορούν από το περίσσευμα και εκ του ασφαλούς να το κάνουν.

    Θυμάμαι μουσικούς παραγωγούς και σχολιαστές στις αρχές της δεκαετίας του ’90, που μέσα από τις εκπομπές τους τα έβαζαν με κάθε διασημότητα -κυρίως του τραγουδιού- που έκανε καμπάνια για έναν φιλανθρωπικό σκοπό, μια οικολογική εκστρατεία, μια τουρνέ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θυμάμαι σχόλια όπως: “Αφού έχουν ταινίες που παίζονται, δίσκους που κυκλοφορούν και συναυλίες προγραμματισμένες σε όλο τον κόσμο, γιατί να μην ‘αγοράσουν’ συμπάθεια από τον κόσμο, φωτογραφιζόμενοι με τους πένητες και τους δυστυχείς, πεινασμένους, πρόσφυγες όπως και με παιδιά του πολέμου;”.

    Θυμάμαι την Amnesty Tour του 1988, με τους Σπρίγκστιν, Στινγκ, Πίτερ Γκάμπριελ, Τρέισι Τσάπμαν που πήγε παντού στον πλανήτη, περνώντας και από το Ολυμπιακό Στάδιο -με τη έκτακτη συμμετοχή εδώ του Γιώργου Νταλάρα- για να στηρίξει τα ανθρώπινα δικαιώματα. 

    Θυμάμαι τη μουρμούρα που έγινε πρωτοσέλιδη για τον Στινγκ, ο οποίος το 1989 ίδρυσε το Rainforest Foundation Fund, φιλανθρωπικό ίδρυμα αφιερωμένο στη διάσωση του τροπικού δάσους και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αυτοχθόνων πληθυσμών που ζουν εκεί.

    Το Ταμείο λειτουργεί με τη χορήγηση χρημάτων για την υποστήριξη των αυτοχθόνων πληθυσμών στο τροπικό δάσος για την αειφόρο ανάπτυξη στις κοινότητές τους και να αμφισβητήσει τις δραστηριότητες και τις πρακτικές των κυβερνήσεων ή άλλων φορέων που βλάπτουν το περιβάλλον και τις περιουσίες τους. Τα προγράμματα και τα έργα αναπτύχθηκαν σε συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες και αντιπροσωπευτικές των αυτοχθόνων ΜΚΟ.

    Ναι, αλλά κάποιοι έγραψαν: “Ο Sting στις εικόνες, ο Sting στον Τύπο, ο Sting στην τηλεόραση, ο Sting στο Λονδίνο, ο Sting στη Νέα Υόρκη, ο Sting στο Παρίσι, ο Sting στα εμπορικά σποτ της ιδιωτικής τηλεόρασης μεταφρασμένα σε εφτά γλώσσες, που δεν πληρώθηκαν παρότι μεταδόθηκαν κατά κόρον”.

    Για να επιστρέψω στην επίσκεψη της Αντζελίνας Τζολί στην Ελλάδα, οφείλω να επισημάνω ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση, όπως και κάθε φορά που ένα θέμα κλέβει την προσοχή και την καρδιά του κοινού, εδώ χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα. Εν προκειμένω στους αυστηρούς που είδαν μια Τζολί να ζητά θετική δημοσιότητα και εκ του ασφαλούς να δείχνει κοινωνική ευαισθησία και ανθρωπισμό, και σ’ αυτούς που μόνο καλά είδαν στη σεμνή και πειστική εδώ εργασία της. Διότι αν δεν το καταλάβατε, η ηθοποιός εργάστηκε εδώ για ένα σκοπό και με βάση ένα οργανωμένο σχέδιο αλληλεγγύης και ανθρωπισμού.

    Φαίνεται πως ορισμένοι σταρ διεθνούς εμβέλειας δεν βλέπουν τη δουλειά τους σαν χρυσωρυχείο και μόνο. Δεν αρκούνται στα Όσκαρ ή στα γεμάτα στάδια των 100.000 θεατών. Κάποια στιγμή ορισμένοι θέλησαν να βοηθήσουν το κοινωνικό σύνολο. Άλλοι απλώς άκουσαν τις συμβουλές του ατζέντη για “θετική δημοσιότητα”

    Το θέμα όμως της διεθνούς υποκρισίας, το ποιοι γεννούν τον πόλεμο και το πώς οι διασημότητες “στρατεύονται” για ευγενείς σκοπούς και φιλανθρωπία είναι πολύ μεγάλο και σίγουρα θυμίζει σίριαλ, που δεν θα τελειώσει ποτέ.