8.Οι άθλιοι και οι αθλιότητες

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

8.Οι άθλιοι και οι αθλιότητες

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης

«…και οι θεοί ακόμη πείθονται μπροστά στην ανάγκη…» (ΠΛΑΤΩΝ)

    Στα Βριλήσσια, στην οδό Μακεδονίας και ακριβώς στο Πάρκο Αντώνη Τρίτση, υπάρχει ένα περίπτερο. Το περίπτερο αυτό είχε δοθεί κάποτε σε ανάπηρο πολέμου, όταν βέβαια οι διοικούντες τον τόπο αυτό είχαν μέσα τους και την ανθρωπιά και την δικαιοσύνη. Ασφαλώς και οι νόμοι ήσαν ανάλογοι.

    Επί χρόνια το περίπτερο αυτό λειτουργούσε, με τον ανάπηρο πολέμου και με την μικρή ανάπηρη εκ γενετής κόρη του, ασφαλώς για ένα μεροκάματο προς το ζην ανθρωπίνως.

    Ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ο ήρωας του Αλβανικού έπους πέθανε. Το περίπτερο λειτουργούσε μέχρι προ εξαμήνου για αρκετά χρόνια με την ανάπηρη κόρη του. Σημειωτέον ότι αυτό το ανάπηρο κορίτσι με τα πενιχρά έσοδα από το περίπτερο αυτό συντηρούσε και την κατάκοιτη μητέρα της, με την βοήθεια τελευταία και του άνεργου έγγαμου αδελφού της.

    Το περίπτερο λειτουργούσε αρμονικά και με την συμπαράσταση των γύρω κατοίκων, μέχρις ότου κάποιοι υπεύθυνοι και αρμόδιοι της συμφοράς, χωρίς περίσκεψη, χωρίς εξέταση, χωρίς ανθρωπιά και με περίσσεια θράσους, ασφαλώς εφαρμόζοντας κάποιους άψυχους και ανάλγητους νόμους έκλεισαν το περίπτερο. Χωρίς να σκεφτεί κανείς από τους εντολοδόχους ηγέτες της Νομαρχίας ή του Δήμου, τι θα γίνει αυτό το παιδί και ασφαλώς και η οικογένεια αυτή.

    Αυτό δυστυχώς είναι το ενδιαφέρον των τοπικών και περιφερειακών αρχόντων προς τον έχοντα άμεση ανάγκη συμπαράστασης Έλληνα πολίτη. Μετά βέβαια το μεγάλο κατόρθωμα της εκτέλεσης της αποστολής των από τους άρχοντές μας, αυτοί μεν πιστεύουν ότι εκτέλεσαν την αποστολή έναντι των πολιτών που τους επιλέγει και από την άλλη πλευρά μια οικογένεια βύθισαν στη δυστυχία και το περίπτερο τελικά αρχίζει και καταστρέφεται. Η συμπεριφορά αυτή των υπεύθυνων και αρμοδίων μου θυμίζουν τους στίχους του Αλεξανδρινού «…βαθειά κοιμάται ο Νέρων, ασυνείδητος, ήσυχος και ευτυχής…».

    Βέβαια μου δίδει επίσης το δικαίωμα η ανάλγητη αυτή συμπεριφορά προς ένα ανάπηρο παιδί που προσπαθεί να επιβιώσει, να πιστεύω ότι, εάν ήταν μια άλλη περίπτωση όπου θα υπήρχε συμφέρον ή ακούγετο ο ήχος των χρημάτων ή άνωθεν πίεση, ακόμη και η ψυχή θα αναπηδούσε από το Καθαρτήριο.

    Αν βέβαια προσπαθήσει κάποιος να επισκεφθεί τον Δήμαρχο ή τον Περιφερειάρχη ή οποιονδήποτε άλλο Υπεύθυνο και του εκθέσει την κατάσταση αυτή λειτουργίας και την ανθρώπινη πλευρά του προβλήματος, θα πάρει την συνήθη απάντηση «μα δεν είναι δική μου ευθύνη». Ακριβώς κύριοι αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Η αδικία, η αδιαφορία, η απανθρωπιά αυξάνεται προς τον αδύνατο πολίτη και δεν υπάρχει άνθρωπος στην εξουσία, που να αισθάνεται την ευθύνη, για την ανεύθυνη αυτή εξουσία. Η κάλυψη πίσω από ανάλγητους νόμους προς τον πάσχοντα πολίτη, είναι αδυναμία και ανικανότητα διοικήσεως. Στο Δικαστήριο όταν οι δικαστές δικάζουν, γνωρίζουν σε κάθε περίπτωση, βάσει του νόμου τι προβλέπεται, όμως γίνεται δίκη για να δουν το πρόβλημα από όλες τις πλευρές και μετά να πάρουν απόφαση, έστω και αν υπάρχουν οι Νόμοι.

    Ήθελα τελειώνοντας  το δημοσίευμά μου αυτό, να ενημερώσω τους τοπικούς, του περιφερειακούς και λοιπούς άρχοντες, ποιος είναι ο πραγματικός Ηγέτης, για να το έχουν υπ’ όψιν τους. «Το κυρίως προνόμιο του Ηγέτη είναι: Να ζωντανεύει ελπίδα στις ψυχές των Ανθρώπων. Μόνο από εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, ν’ ανθίζει χαμόγελο, να βουρκώνουν μάτια, να γεννιέται στην θέα του, αυθόρμητα στο πλήθος γιορτή.