Τι μπορεί να συμβαίνει;

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ

Τι μπορεί να συμβαίνει;

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Του Παντελή Γιαννακόπουλου

    Χρόνια τώρα μηρυκάζω μια σειρά από ερωτήματα για τα οποία δεν έχω λάβει και ως φαίνεται δεν πρόκειται να λάβω απαντήσεις και στο άμεσο μέλλον. Όχι γιατί είναι  -σώνει και καλά- τόσο δυσνόητα, περίπλοκα και στρυφνά εννοιολογικά, όσο γιατί εξακολουθούν και σήμερα ακόμη να καθηλώνονται πίσω από τους αδιαπέραστους φράχτες της μεταφυσικής, μπροστά από τους οποίους τον πρώτο λόγο έχουν το δέος, η αμηχανία, η τεχνητή ή φυσική συσκότιση… Χωρίς χρονοτριβή σας αναφέρω μερικά από αυτά: Γιατί ένα κράτος στρέφεται εναντίον ενός άλλου πυροδοτώντας τις μηχανές του πολέμου που απλόχερα -αλίμονο- θα προσφέρουν στο Θεό Μολώχ εκατόμβες θυμάτων άλκιμων νέων και έμπειρων μεσηλίκων αμφοτέρων των φύλλων, ικανών να συμβάλλουν εν καιρώ τω δέοντι στην αναβάθμιση της ζωής των συνανθρώπων τους;

    Για  πολλούς -υποθέτω- λόγους: Πρωτίστως για να κάμψουν το φρόνημα του λαού να αντιστέκεται, ώστε πλέον ευχερώς και εξ ολοκλήρου να τον εξανδραποδίσουν, υποτάξουν, κατακτήσουν, εξασφαλίζοντας έτσι φθηνά εργατικά χέρια, (επιστημονικούς και οργανωτικούς) εγκεφάλους, μικρούς ηγέτες αναλώσιμων ομάδων κ.λπ. Δευτερευόντως, για να το εκδικηθούν για την πολεμική νίκη που είχε καταγάγει εναντίον τους παλαιόθεν, για να επεκτείνουν τη χώρα τους προσαρτώντας (κυριεύοντας) αυτήν των εχθρών τους, για να οικειοποιηθούν τις καύσιμες ύλες των αντιπάλων τους, τις πολύτιμες γαίες, τα πετρώματα, τον ενάλιο χώρο τους, τα βοσκοτόπια, το πόσιμο νερό … Κι΄ ακόμη, γιατί ίσως έτσι επιτάσσει ο ψυχισμός, τα έθιμα, η θρησκεία τους. «’Όλοι οι απέναντι είναι εχθροί», σκέφτονται οι επιτιθέμενοι, «είναι υποδεέστεροί μας, θέλουν το κακό μας, ζουν καλύτερά από εμάς, γιατί ο δικός τους τόπος παράγει του κόσμου τα αγαθά που πρέπει να μοιρασθούν μαζί μας… Τους χρειάζεται ένα… μάθημα για να βάλουν μυαλό». Ασύλληπτη σε πλανερά στηρίγματα η συλλογιστική τους. Και όμως, θα βρεθούν κράτη να την υποστηρίξουν. Κυρίως εκείνα που κατά πάγια τακτική τους προσβλέπουν σε κάποια… (εξαναγκαστικά) ανταποδοτικά τέλη…

    Και ο ανθρώπινος παράγων, ουδόλως λαμβάνεται υπόψιν;  Όταν το ένστικτο οπλίζει με γενναιότητα (τραχύτητα, σκληρότητα) τον μαχητή για την επιτυχή αντιμετώπιση του εχθρού, το ίδιο αυτό ένστικτο δεν προβλέπει τίποτε για την ανθρώπινη πλευρά των πολεμιστών των μεν και των δε; Αν είναι δυνατόν. Ακόμη και οι αδαείς γνωρίζουν (αντιλαμβάνονται), ότι μέσα και έξω από την πανοπλία διεξάγεται παράλληλα και ένας άλλος πολυπρόσωπος  και ανελέητος πόλεμος, ένας πόλεμος χαρακωμάτων με πρόσθετα θύματα ηθικού προβληματισμού και ενοχικών διλημμάτων.  Είναι τότε που τα έλάχιστα  στοιχεία ανθρωπιάς, πολιτισμικής γενναιοδωρίας και οίκτου συγκρούονται με την εντολή και το καθήκον της εξόντωσης του εχθρού, τον αφανισμό του αντιπάλου (χωρίς πάντως τους ελληνικούς κανόνες της ευτολμίας και της αρετής), την ισοπέδωση των έργων ειρήνης αιώνων. Ο δικός τους Θεός επιβάλλει την εξόντωση των αλλόθρησκων.  Γιατί; Δεν είναι και αυτά δικά του παιδιά; Επειδή ίσως γεννήθηκαν σε άλλη χώρα με άλλη επίσημη θρησκεία και διαφορετικό πολιτισμό, λογίζονται άνθρωποι Β΄ ή Γ΄ κατηγορίας; Είναι δυνατόν και κάποιο άλλο Υπέρ-Ον να δημιούργησε μια άλλη γενιά (ένα άλλο είδος) ανθρώπων;

     Εν τω μεταξύ προσπαθώ να βάλω σε τάξη μέσα στο πνευματικό μου τευτέρι, όλα αυτά που κατά την ταπεινή μου άποψη εξωθούν τους λαούς σε εκστρατείες με τεράστιες επιβαρύνσεις σε προσωπικό, υλικό και μέσα και δεν τα καταφέρνω. Χρειάζονται ανώτερα μαθηματικά με εξαιρετική γνώση της θεωρίας των συνδυαστικών συνόλων. Στην ιστορική πορεία των λαών συναντούμε ενίοτε το μεγάλο κράτος με τους πολλούς κατοίκους, που είναι ειρηνόφιλοι, συναντούμε όμως και το μεγάλο κράτος με τους λίγους κατοίκους που είναι φιλοπόλεμο. Παρεκείθε θαυμάζουμε το οικονομικά ισχυρό κράτος που η ιστορία του καταγράφει μόνον έργα προόδου και ένα βήμα παραπέρα  οικτίρουμε το οικονομικά αδύναμο κράτος, που βρίσκεται κατά τακτά χρονικά διαστήματα στη δύνη μιας καταστροφής.

    Συμβαίνει ωστόσο και το αντίθετο. Κανόνας δεν υπάρχει. Όπως και με τον πόλεμο που άλλοτε στρέφεται κατά ομοδόξου  και άλλοτε -όχι κατ’ ανάγκη συχνότερα- κατά ετεροδόξου χώρας. Κηρύσσεται πόλεμος κατά ενός λαού, που ζει  με τα καύσιμα που εξορύσσονται από το υπέδαφός του, όταν η κηρύσσουσα τον πόλεμο χώρα -περιέργως- είναι αυτάρκης υγρών καυσίμων. Άπειρα λοιπόν τα προβλήματα με συναρτήσεις περισσοτέρων της μιας ανεξαρτήτων μεταβλητών που καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη -αν όχι αδύναμη- την εξαγωγή συμπερασμάτων για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των κρατών. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η έπαρση για το περιούσιον της καταγωγής ενός λαού, ο … ιστορικός  του εγωισμός και ο μεγαλοϊδεατισμός του, ευκολότερα παρά παντός άλλου τον οδηγούν σε πράξεις ανεξέλεγκτης και ως εκ τούτου ανερμήνευτης βίας.

    Βεβαίως τα μεγάλα (ισχυρά)κράτη υπερτερούν και πρωταγωνιστούν στις προσχεδιασμένες πολεμικές συρράξεις, αφού εντάσσουν το φοβερό και δραματικό συνάμα (πολεμικό) γεγονός στις ελέω Θεού δικαιοδοτικές τους επιθυμίες. Τα μικρά αντιθέτως (και κατά τεκμήριο) μάχονται τον υπέρ πάντων αγώνα αμυνόμενα. Τα πολεμοχαρή -τέλος- κράτη υπακούουν στην αρχή  “ο πόλεμος για τον πόλεμο”, πιθανόν  για να ενισχύσουν την προσλαμβανόμενη εικόνα του κατιόντος ανθρώπου, που η συμπεριφορά του εξακολουθεί να αποτελεί αίνιγμα για ένα άλλο πλήθος ομοίων του, που επενδύει στην καλοσύνη, στη φιλαλληλία και  στη μεταξύ τους αγάπη, αφού πιστεύει ότι πλάσθηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού.

    Δυστυχώς, η ίδια πολυσημία συνεπικουρούμενη από έναν (μετανεωτερικό) -κενό επιχειρημάτων- πλουραλισμό διακατέχει και τους χαρισματικούς ηγέτες των κρατών, ωσάν ο τίτλος και η θέση να διαμορφώνουν περισσότερο το ηγετικό τους προφίλ από την προσωπικότητά τους, η οποία -κατά τους… βασιλικούς συμβουλάτορες- ως πρωτοξάδελφος της φιλαυτίας, της αλαζονείας και του εγωισμού αναλαμβάνει να αναβαθμίσει την …πολυθρόνα· ενώ δεν θα έπρεπε. Γιατί -υποτίθεται- ότι αυτοί είναι οι επιλεγμένοι, οι ξεχωριστοί. Αν η συλλογική απόφανση του λαού καταλήγει σχετικώς αβασάνως στη διεξαγωγή πολέμου, η εκτίμηση του ηγέτη εξαιρετικώς προσεκτική και βαθυστόχαστη (εμβριθής, αν θέλετε) αναμένεται να διατυπωθεί και να είναι σαφώς αντίθετη προς το κοινόν αίσθημα, ώστε τελικώς να υπερισχύσει προς υιοθέτηση το πόρισμα μιας μη συναισθηματικής συνεκτίμησης μεταξύ λαού και ηγεσίας του.

    Εκ των ανωτέρω φαίνεται να εξυφαίνεται μία περιπλοκή συνείδησης ας πούμε, για να κάνουμε ένα μέσο παιχνίδι εντυπώσεων με έναν οιονεί  νεολογισμό. Όλα ξεκινούν με το ερώτημα: Πως αποτολμούμε να εκθειάσουμε, εξυψώσουμε, εξωραΐσουμε την απώλεια νέων ανθρώπων στον πόλεμο, χρησιμοποιώντας κατά κόρον τους χαρακτηρισμούς: ήρωες, ημίθεοι κ.λπ., όταν η φιλόδοξος επιθυμία του ηγεμόνος απετέλεσε την πρωταρχική αιτία της καταστροφής; Η ζωή ως τεκμαίρεται από τους λόγους και τα κείμενα πλειάδας στοχαστών, είναι μια ασύγκριτη αξιακή  πραγματικότητα, γι’ αυτό και απετέλεσε δωρεά του Θεού. Όσοι επομένως την αποστερούν αμέσως ή εμμέσως από τους συνανθρώπους τους, διαπράττουν ασυγχώρητη αμαρτία, αφού έτσι εναντιώνονται στη βούληση του Δημιουργού να διατηρείται απαραβίαστο (αλώβητο) το υπέρτατο αυτό αγαθό.

    Φίλτατοί μου αναγνώστες, μέσα στο πλήθος των απροσμέτρητων συνδυασμών της ανθρώπινης συμπεριφοράς νιώθω αποπροσανατολισμένος, παραπλανημένος, μετέωρος. Αφού ο Θεός είναι ένας, τότε γιατί οι άνθρωποι τον διεκδικούν ο καθένας για πάρτη του με διαφορετικό πρόσωπο, διδασκαλία, κοσμοθεωρία  πλην με την ίδια περίπου προοπτική: Της μετά θάνατο εξασφάλισης της αθανασίας της ψυχής τους και τον παράδεισο; Μήπως διότι το πολιτισμικό τελετουργικό του λαού τους είναι αυτό που (κατά την πίστη τους) θα καθοδηγήσει με τρόπο ασφαλή και σύμφωνα με την ισχύουσα εθιμική σημειολογία την ψυχή τους ή όπως αλλιώς αποκαλούν οι αλλόθρησκοι ή οι αιρετικοί την άυλη  πνευματική φύση που μετέχει στη θεϊκή ουσία;  Και αφού τον τελευταίο λόγο έχει ο Θεός, γιατί να μην αφήσουμε την σύνεσή μας να υπερισχύσει, με τη σκέψη ότι ο υπερβάλλων ζήλος που επιδεικνύουμε στην ερμηνεία και εφαρμογή των ιερών γραμμάτων, ίσως και εκληφθεί ως προσπάθεια χειραγώγησης του λόγου του υψίστου, για να θεωρηθεί εκ των προτέρων δεδομένη και  δικαιωμένη η θέση και η  στάση μας ανάμεσα στους ανθρώπους επάνω στον πλανήτη γη;

    Ο τρόπος που αντιδρούμε ως Χριστιανοί, που ασκούμε τα λατρευτικά μας καθήκοντα, που πιστεύουμε, που αναμένουμε την δευτέρα παρουσία, ίσως δεν είναι ο ενδεδειγμένος. Όλες οι μαρτυρίες συγκλίνουν στην άποψη, ότι δεν θα ήταν υπερβολή να παραδεχθούμε την σχεδιασθείσα υποκατάσταση του Θεού μας. Το δαιμονιακό  -μετά την πτώση- πνεύμα μας μηχανεύθηκε πολλούς τρόπους, για να δώσουμε εμείς αυτοί άφεση στις παρεκκλίσεις μας, επικαλούμενοι την συνηγορία της θεϊκής βούλησης. Πώς να τεθεί  στους κρατούντες το θέμα της ισονομίας του δικαίου, για να πεισθούν ότι  η εφαρμογή του σε όλους τους υπηκόους, αποτελεί βασικό κανόνα πολιτικής ελευθερίας σε μια ευνομούμενη κοινωνία; Τι είναι αυτό που εξωθεί τους ηγεμόνες να μεροληπτούν υπέρ μιας συγκεκριμένης τάξεως, φυλής ή ράτσας;

    Αναφέραμε κάποιους λόγους παραπάνω· εδώ απλώς επιθυμούμε να διευκρινίσουμε (να τονίσουμε καλύτερα) ότι όταν οι ηγεσίες των πολυεθνικών κρατών είναι της ίδιας φυλής με τους κυβερνώμενους, τότε φαίνεται φυσικό όλη η φροντίδα, όλη η προσπάθεια για τη βελτίωση της ζωής του λαού , η αποφυγή του πολέμου και η εξασφάλιση της διαρκούς  ειρήνης να γίνονται γι’ αυτήν (αποκλειστικά) την  συγκεκριμένη μερίδα των υπηκόων.  Έτσι, ο ημιμαθής, αγροίκος -ακόμη- στο βάθος των συναισθημάτων του ηγέτης πιστεύει ότι στο όνομα του δικού του λαού (των ομοεθνών του) και της ιστορίας τους, δικαιούται να εξοντώνει, να αδικεί και να αφανίζει τους άλλους … συγκατοίκους του κράτους του οποίου άρχει, κατά παράβαση των ισχυουσών γραπτών και άγραφων νόμων δίκην κληρονομικού δικαιώματος, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος καθηγητής της Κοινωνιολογίας  και των Ψυχολογικών Επιχειρήσεων της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, διαπρεπής νομικός, Πλάτων Σταματιάδης. Στο δε ερώτημα πως -κατά τις ανθρώπινες βεβαίως μαρτυρίες- και Illuminati μονάρχες ξακουστοί για τη σοφία και τις γνώσεις τους, μεταχειρίζονται τους υπηκόους τους σκαιώς, όταν επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη ο μετά θάνατον κολασμός, το καθαρτήριο, η εκ του Θεού νέμεση αδυνατώ να απαντήσω, χαρακτηρίζοντας τη συμπεριφορά τους απλώς άξια απορίας.    Προφανώς η ισχύς της εξουσίας οδηγεί στην κατάχρηση όχι όμως στην απόρριψή της. Μπορεί να είναι και έτσι, όμως το επιχείρημα είναι αρκετά αδύναμο για να δικαιολογήσει τις …βασιλικές εκτροπές.

    Τι είδους σοφοί και ορθόφρονες ηγέτες είναι αυτοί οι αιμοδιψείς άρχοντες; Πως είναι δυνατό να στερούν τη  ζωή χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανθρώπων και να είναι τρυφεροί παππούδες, γονείς, αδελφοί; Πώς ακόμη δεν εξοστρακίσθηκαν από τον πολιτισμό, την ιστορία, την κοινωνική κατακραυγή; Αν δεν εκλείψουν αυτοί οι Cro-magnon, πως θα ονειρευθεί ο απλός άνθρωπος την παγκόσμιά ειρήνη; Πώς θα πρυτανεύσει η φιλαλληλία, η λογική, ο σεβασμός, το ήθος, η κατανόηση; Πώς, ακόμη και σήμερα, ένας  λαός επιμένει να χαράξει τον μοναχικό του δρόμο, χωρίς την καθοριστική στην επίσπευση των εξελίξεων ετερότητα και των άλλων λαών που όμως κομίζει μια διαφορετική, ίσως καινούργια και χρήσιμη πρόταση για την επίλυση περίπλοκων κοινωνικών προβλημάτων.

    Γιατί είναι ευρύτατα γνωστό ότι οι ιδέες λειτουργούν συμπληρωματικά, καταλυτικά και ισορροπιστικά. Πάντως, αν ο αρχηγός, ο ηγεμόνας, ο κυρίαρχος ηγέτης εξακολουθεί να διάκειται εχθρικά προς τους συνανθρώπους του γενικώς, να είναι φίλερις, επιθετικός και διαπρύσιος θιασώτης του ρατσισμού και της πολιτικής των διακρίσεων που βασίζεται στο δόγμα της ανωτερότητας της φυλής του, της οποίας ζητεί να περιφρουρηθεί η αμιγής γενετική σύσταση και ο κυριαρχικός της ρόλος έναντι των υπολοίπων εθνικών, φυλετικών και κοινωνικών ομάδων που χαρακτηρίζονται κατώτερες, τότε ο εν λόγω ηγέτης επιθυμεί στην ουσία διακαώς να επιβάλλει εν πρώτοις την άποψή του στον Θεό. Ακολούθως, στανικώς και εκνόμως επιχειρεί να διαχειρισθεί κατά το δοκούν και για προσωπική του ικανοποίηση τις τύχες των υπηκόων του και παραπέρα τις ζωές των λαών που με φωτιά και  τσεκούρι έχει υποτάξει. Ένας τέτοιος ηγέτης, άρχων, ηγεμών, μονάρχης ή όπως αλλιώς αποκαλείται, επιβάλλεται να εγκλείεται  σε σωφρονιστικά ιδρύματα μακράν από τις φρικαλέες μεθοδεύσεις του.

    Ποιος όμως από τους εν ισχύει και υφιστάμενους Θεούς μπορεί να εμπνεύσει τον άνθρωπο, προκειμένου ο τελευταίος να συμπεριλάβει στον κύκλο των ενδιαφερόντων του και τον συνάνθρωπό του της άλλης φυλής μιας άλλης πολιτείας; Η απάντηση είναι εύκολη: Μόνον ο Ένας και Μοναδικός Θεός της Ορθοδόξου Χριστιανοσύνης. Αυτός που δίδαξε το «αγαπάτε αλλήλους» και το ανεκλάλητον «αγαπάτε τους εχθρούς ημών», που μετατρέπουν τα ερωτήματα του παρόντος κειμένου σε γόνιμες διαπιστώσεις.

Παντελής Γιαννακόπουλος