Είναι άνθρωποι κι’ αυτοί…

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ 

Είναι άνθρωποι κι’ αυτοί…

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Διαβάζουμε στην «δημοκρατία» της 2 Φεβ. 2017, δήλωση ηθοποιού η οποία συμμετέχει στην παράσταση του Θεάτρου Κωφών: «Δεν υπάρχει κάποια μόνιμη επιχορήγηση από το Κράτος παρά τις προσπάθειές μας».
     Όταν έλθει εκείνη η ώρα της αποστρατείας, έχουμε δύο δρόμους να διαλέξουμε. Αυτόν της «κακίας» και τον άλλο της «αρετής». Η της «κακίας» είναι εκείνος που οδηγεί στο καφενείο και πολλές φορές στο μαρασμό.

    Ο δρόμος της «αρετής» οδηγεί σε κάποιον Σύνδεσμο ή σε κάποιον Όμιλο, που προσφέρει στοιχειώδη απασχόληση. Σ’ ένα τέτοιο Όμιλο, αφιερώνω κι’ εγώ τον όποιο ελεύθερο χρόνο μου και με αυτόν τον Όμιλο, επισκεφθήκαμε το Κέντρο Κοινωνικής Φροντίδας για Άτομα με Νοητική Στέρηση «Εστία», που βρίσκεται στην οδό Νικολακοπούλου 13 στο Ν. Ψυχικό.

    Βέβαια αυτές οι απασχολήσεις δεν λύνουν το Κυπριακό. Αυτό έχει αναλάβει, ως γνωστόν, να (μη) το λύσει ο κ. Αναστασιάδης. Μπορούν όμως, αυτοί οι Όμιλοι να βάλουν ένα λιθαράκι, ένα λιθαράκι τόσο δα, στον αγώνα κάποιων ηρώων της καθημερινότητας. Κάποιων αγνώστων στρατιωτών, που πολεμούν νύχτα μέρα κατά δαιμόνων και προκαταλήψεων.

    Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί, δεν ενδιαφέρουν τις κάμερες των θλιβερών «πρωινάδικων» της τηλεοράσεως, μιά και δεν αφορούν τους celebrities (τρομάρα τους). Δεν συγκινούν τους ψυχοπονιάρηδες ΜΚΟύδες, μιά και δεν είναι το αντικείμενό τους τα λαθροπροσφυγόπουλα ή οι Αλβανοί στρατιώτες ουτσεκάδες, οι οποίοι υπέπεσαν σε ένα «νεανικό παράπτωμα», κατά τους ηλιθίως εθελοτυφλούντες προοδευτικάριους.

    Θέματα σαν αυτό που σήμερα μας απασχολεί, δεν συγκινούν ούτε τις «σοβαρές» λεγόμενες εκπομπές, οι οποίες φιλοξενούν επιλεκτικώς καμία δεκαριά καλεσμένους οι οποίοι οχλοβοούν ασυστόλως, αραδιάζουν του κόσμου τις ανοησίες και μετά πάνε κατά τη Βάρη για κάνα κοψίδι, ήσυχοι ότι επετέλεσαν το έναντι της κοινωνίας καθήκον τους.

    Είναι γεγονός, ότι όταν προγραμματίσαμε την επίσκεψη είχα κάποιο σφίξιμο για το τι θα συναντούσα.  Βλέπετε, ακόμη και σήμερα, οι προκαταλήψεις δεν λείπουν. Με αυτές τις σκέψεις, μπήκαμε στο σαλονάκι, που άστραφτε από καθαριότητα και κάθε άλλο παρά θύμιζε ίδρυμα ή κάτι τέτοιο. Μας υποδέχθηκε η διευθύντρια, η οποία με ένα ζεστό χαμόγελο και με πολύ χαρά και προθυμία μας ενημέρωσε για το έργο της «Εστίας».

    Στον Στρατό, λέμε ότι θεωρία χωρίς πρακτική εξάσκηση είναι γράμμα κενό. Ακούσαμε βέβαια με προσοχή την διευθύντρια να μας λέει για τις δραστηριότητες της «Εστίας», για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, για το ενδιαφέρον και την ουσιαστική βοήθεια ορισμένων συνανθρώπων μας, αλλά και για την στοργή του Κράτους που εφέτος… μείωσε κατά περίπου 20% την επιχορήγησή του. Ακόμη μας είπε ότι μέσα στα άμεσα σχέδιά της είναι η δημιουργία συγκροτήματος αυτοτελών διαμερισμάτων, όπου θα φιλοξενούνται παιδιά, των οποίων έχουν εκλείψει οι γονείς, των οποίων είναι και το σοβαρότερο πρόβλημα που απασχολεί.

    Μίλαγε η διευθύντρια, αλλά εμείς είχαμε πολύ μεγάλη περιέργεια να δούμε στην πράξη πλέον, όλα όσα μας έλεγε και περιμέναμε να τα διαπιστώσουμε στην περιήγηση που θα ακολουθούσε. Και τα είδαμε. Και διαπιστώσαμε ότι η καλοσυνάτη διευθύντρια, λίγα μας τα έλεγε.

Είδαμε εκπαιδευομένους να δουλεύουν τους υπολογιστές με μοναδική δεξιότητα.

Είδαμε παιδιά να δημιουργούν περίτεχνα χειροτεχνήματα.

Είδαμε νεαρούς και νεαρές, να έχουν φτιάξει γαστριμαργικά αριστουργήματα.

Είδαμε μία κυψέλη, που λειτουργούσε υποδειγματικά, ενώ η καθαριότητα και η ευταξία ήταν σε αξιοζήλευτα επίπεδα.

    Και βέβαια, ουδεμία σκέψη, ότι όλα αυτά είχαν γίνει επειδή μας περίμεναν. Αυτά δεν γίνονται σε μία μέρα, ούτε σ΄ ένα μήνα ούτε καν σε ένα χρόνο.

    Φεύγοντας με γεμάτες τις καρδίες μας αγάπη και θαυμασμό, δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ τους ηλίθιους σπορτκάστερ που μιλάνε για τους «500 ηρωικούς φιλάθλους που ακολούθησαν την ομάδα τους στην Βαρκελώνη», την στιγμή που ο περισσότερος κόσμος, δεν έχει ούτε για τα καθημερινά ναύλα του ή οι άλλοι «σοβαροί» παρουσιαστές να μιλούν για τους «ήρωες» υπαλλήλους της ΔΕΗ που σκαρφαλώνουν στις κολώνες, ενώ γι’ αυτό ακριβώς έχουν προσληφθεί και εκπαιδευθεί. Αν αυτοί είναι ήρωες, τότε τι είναι τάχα η ακάματη διευθύντρια και το προσωπικό της «Εστίας»;

    Απόδιωξα γρήγορα τις σκέψεις αυτές και άρχισα να σιγοσφυρίζω ένα τραγούδι που τραγούδησαν σχεδόν όλοι οι τραγουδιστές μας μαζί σ’ ένα μοναδικό βίντεο. Τίτλος του: «Είναι άνθρωποι κι’ αυτοί».

Αστερίσκοι
Σήμερα, σε ένδειξη σεβασμού προς το θέμα, προτιμώ να μην ασχοληθώ με τις διάφορες γελοιότητες που μας ταλανίζουν καθημερινά.